برنامه سازی مناسبتی برای تلویزیون چند سالی است که به تکراری‌ترین شکل ممکن در حال اجراست. فرمول دم دستی، ساده و دهان پرکنی است. یک دکور متفاوت (کپی هم باشد اشکالی ندارد) یک مجری حراف و خوش خنده (ترجیحا خوش تیپ و پرطرفدار) با چند مهمان کاملا تکراری که این شب‌ها را در جام جم هستند و گاه از ساختمانی به ساختمان دیگر و از شبکه‌ای به شبکه‌ای دیگر نقل مکان می‌کنند.

فرقی ندارد که شب میلاد پیامبر (ص) باشد یا شب سال تحویل یا شب یلدا؛ فرمول ثابت و مورد تایید و کم دردسر همین است؛ خلاقیتی هم نیاز نیست! اصلا نیاز نیست رسانه ملی میان مردم برود، به استان‌ها سر بزند و اصلا صدای مردم باشد با همه مشکلات بالاخره این هم نشینی خانوادگی برقرار است و این برقراری در کجای این ۲۳ شبکه سیما دیده می‌شود؟
ارتباط آنلاین با بازیکنان تیم ملی، با دانشمندان ایرانی خارج از کشور، با خانواده شهدای مدافع حرم، با مرزنشینان و مرزبانان، سرزدن به خانه اهل سیاست، دیدار با نخبگان علمی و... کجای این کنداکتور شلوغ و زرد و اینستاگرامی است؟

بله، اینستاگرامی، برنامه‌های تلویزیون چند وقتی است به شدت تحت تاثیر شبکه‌های اجتماعی هستند و باید عکس و فیلم برای این شبکه‌ها تولید کنند، اگر برنامه‌ای نتواند این شبکه‌ها را از آن خود کند، از نظر مدیران رسانه ملی، برنامه نیست. اتفاقا در چندین و چند مورد (فرمول یک)، (حالا خورشید) و (ماه عسل) این عطش کپی کردن و پرداختن به سوژه‌های فضای مجازی باعث گاف‌های شدیدی در این برنامه‌ها شده است.

جالب نیست که رسانه ملی، بازخورد برنامه‌هایش را در تلگرام و اینستاگرام دنبال می‌کند؟ به عبارتی تهیه کنندگان و برنامه سازان عزیز شبکه‌های مختلف سیما، خودشان دنبال کننده‌های اصلی صفحات پر مخاطب اینستاگرام و دیگر شبکه‌های اجتماعی هستند و اگر لوگو یا تبلیغ برنامه خود را در این صفحات ببینند خیلی خوشحال می‌شوند و خود را موفق می‌نامند.
حتما اگر پای حرف مدیران سازمان بنشینیم از مشکلات بودجه و اعتبارات می‌گویند، اما مطمئن باشید، مشکل صداوسیما به هیچوجه بودجه و اعتبارات نیست، پول هست، فکر نیست. وگرنه در شب یلدا و دیگر شب‌های سال، همه برای شروع شدن خندوانه ثانیه شماری نمی‌کردند.

این تعداد زیاد برنامه‌های همشکل و هم میهمان آن هم در یک مناسبت ملی یا مذهبی که می‌شود از ماه‌ها قبل برایش برنامه ریزی کرد نشان دهنده این است که مدیران تلویزیون و برنامه سازان یا کمتر شناختی از مخاطبان خود دارند یا نظرات و خواسته‌های مخاطبان برایشان خیلی محلی از اعراب ندارد.

درحالی که کارشناسان و مخاطبان همچنان معتقدند که جای ساخت برنامه‌های نمایشی در تلویزیون خالی است، اما به نظر می‌رسد مدیران تلویزیون خیلی تحت تاثیر ساخت برنامه‌هایی تلویزیون‌های غربی و مدل‌های کپی شده این برنامه هستند و باید دید ته قصه آن‌ها در این روان کردن سرمایه‌ها به این سمت، چه خواهد شد؟ آقای تلویزیون ما که خسته شدیم ولی واقعا حال شما را نمی‌دانیم!